Park Narodowy Yoho

Sukcesem, z którego jesteśmy niewątpliwie bardzo dumni, jest złapanie miejsca na bardzo obleganym kempingu Takakkaw Falls. O naszym szczęściu, niech świadczy choćby fakt, że po skończonym pobycie nie zdążyliśmy nawet do połowy złożyć namiotu, a już podszedł do nas pan z pytaniem, czy wyjeżdżamy, bo on bardzo chętnie skorzystałby z naszego miejsca. Było parę minut przed godziną 9 rano.

Nic dziwnego, że Takakaw Falls cieszy się takim powodzeniem. Na przykład, takie widoki można było oglądać jadąc na kemping:

IMG_0943

A takie z namiotu:

IMG_0988

Kemping oblegaliśmy 3 noce i z początku wszystko przebiegało zgodnie z planem. Pierwszego popołudnia nie chcieliśmy robić wielkich wycieczek (po poprzednich dniach zrobiliśmy sobie dzień laby), więc wybraliśmy się nad Emerald Lake (Szmaragdowe Jezioro). Nazwa nie kłamała, woda rzeczywiście była szmaragdowa:

IMG_0977

IMG_0952

Niestety piękne i łatwo dostępne miejsca bywają zatłoczone. Na szczęście wystarczyło odejść parę minut od parkingu, żeby cieszyć się pustymi szlakami.

IMG_0978

I to by było na tyle, jeśli chodzi o wycieczki zgodne z planem. Następnego dnia z samego rana zaskoczyła nas burza i musieliśmy odłożyć plany przejścia szlaku Iceline na później. Przy okazji też założyć cieplejsze ubrania.

IMG_0986

Tego dnia nie padało jednak cały dzień. Tak jak szybko się zachmurzyło, tak szybko pojawiło się niebieskie niebo, więc wybraliśmy się na krótką wycieczkę na pobliski szczyt. Tylko na chwilę zatrzymaliśmy przy autostradzie, dokładnie na granicy prowincji British Columbii i Alberty i wtedy właśnie VW Ryszard postanowił strzelić focha. Za nic w świecie nie chciał odpalić, mimo że jeszcze przed chwilą jechał normalnie. Kombinowaliśmy jak mogliśmy, przeczytaliśmy całą instrukcję obsługi, ale nic z tego. Dopiero po dłuższym czasie zaczęliśmy się śmiać, że auto zarejestrowane w British Columbii nie chciało wjechać do Alberty. Żałujemy też, że nie zrobiliśmy zdjęcia niedziałającego samochodu wpatrzonego w tablicę „Welcome to Alberta”, ale kto by wtedy miał zdjęcia w głowie.

Ostatecznie musieliśmy znaleźć serwis i odholować auto do Lake Louise. Radosną minę Pawła sprzed serwisu widać na zdjęciu poniżej:

IMG_1008

Panowie w serwisie oświadczyli, że mają inne zajęcia, więc Ryszard musi poczekać dwa dni w serwisie. Brak auta okazał się jednak czynnikiem, który pozwolił nam spojrzeć na wycieczkę z innej perspektywy. Stopa w Kanadzie wcale nie tak trudno złapać, a z zepsutym samochodem dużo łatwiej znaleźć nowych przyjaciół. Tu na przykład zdjęcie z rodzinką (częścią rodzinki) z Kansas, która zabrała nas na wycieczkę do Banff.

IMG_1090

Bez samochodu nie jest aż tak źle.

PS. VW Ryszard już zdrowy, ale nie otwierają mu się okna. 😉

Szlak Iceline w Parku Narodowym Yoho

Szlak Iceline w Yoho National Parku jest jednym z najpiękniejszych w okolicy. Sugestia, aby powstał, pojawiła się już w 1902 roku.  Jej autorem był Edward Whymper,  który w latach sześćdziesiątych XIX wieku kilkukrotnie atakował niezdobyty wówczas szczyt Matterhorn. Wreszcie rozprawił się z nim (jako członek 7-osobowego zespołu) 14 lipca 1865 roku. Potem wszedł na niego jeszcze dwa razy, pochodził po Alpach i przeniósł się ze swoją działalnością w góry Grenlandii, Andy i wreszcie w kanadyjskie Góry Skaliste. Musiało minąć 85 lat, aby jego koncepcja szlaku w Dolinie Yoho się urzeczywistniła.

IMG_1142

Czytaj dalej Szlak Iceline w Parku Narodowym Yoho

Glacier National Park

Karty wejścia do parków narodowych są tutaj traktowane bardziej poważnie niż w Polsce. Z tego powodu staliśmy się posiadaczami rocznych kart wstępu do wszystkich parków narodowych w Kanadzie. Roczna karta opłaca się w porównaniu do dziennych wejściówek, gdy w parkach narodowych spędzi się minimum 8 dni w roku. Dwa dni w Parku Narodowym Glacier za nami.

IMG_0886

Czytaj dalej Glacier National Park

Którędy w Góry Skaliste?

Jeśli zapytasz i posłuchasz Google Maps, jak z Victorii dojechać do Banff, to wsiądziesz na prom w Swartz Bay, 30 km na północ od centrum Victorii, popłyniesz do Tsawwassen na południe od Vancouver i pociśniesz autostradami BC 1 na wschód, BC 5 na północ i do transkanadyjskiej jedynki dołączysz w okolicy Kamloops. 937 kilometrów, samej jazdy będzie z 11 godzin, do tego półtora godziny na promie, no i pewnie jakieś przerwy na siku. Jeśli ruszysz rano, to spokojnie kolejny wschód słońca możesz oglądać w „Zakopanem Gór Skalistych”.

Czytaj dalej Którędy w Góry Skaliste?

Wiewiórki w Squamish

Paweł najchętniej zostałby w Squamish na całe lato, kupił rower (tak, już wypatrzył sobie Norco, które idealnie spełniałoby jego potrzeby) i eksplorował tutejsze ścieżki. Ania też chętnie by jeździła, gdyby nie perspektywa Gór Skalistych, które przecież czekają! Nie żegnamy Squamish, może jeszcze tu wrócimy, ale ruszamy dalej.

Rowery były największą atrakcją pobytu w Squamish, ale nie jedyną. Nad miasteczkiem góruje Stawamus Chief – jeden z największych na świecie granitowych monolitów. Wejście na centralny szczyt (655 m) zajęło nam niecałe 2 godziny.

IMG_0639

 

IMG_0631

Na górze urzędują wiewiórki. Duże jedzą szyszki:

IMG_0610

A maluchy liczą, że podkarmią je turyści:

IMG_0626

Skoro już jesteśmy w temacie zwierząt, to znaki drogowe zaczęły nas ostrzegać przed jeleniami:

IMG_0577

Na kempingach mamy uważać na niedźwiedzie. Podobno odstrasza je zapach wybielacza, chyba niedługo będziemy musieli zainwestować 😉

IMG_0578

Squamish to też jedna z wielu indiańskich osad, a wpływ ich kultury można zobaczyć tu i ówdzie.

IMG_0575

A to nie mamy pojęcia skąd się tu wzięło:

IMG_0572

Rowerowe Squamish

Wreszcie ruszyliśmy w drogę – na kontynent. Nasz pierwszy przystanek (na liczniku równe 100 mil) to Squamish, miasteczko które kojarzę głównie z telewizji, z Extreme Sports Channel. Squamish reklamuje się jako stolica kanadyjskiego outdooru i w żadnym wypadku nie są to czcze słowa – pełno tu rowerzystów i wspinaczy, kajakarzy i kitesurferów, czasami napotkać można też „normalnych” turystów.

Mocno przygodowy charakter Squamish poczuliśmy już pierwszego wieczoru, kiedy rozbijaliśmy namiot. Zza krzaków na kempingu dobiegały podniecone okrzyki i kiedy sprawdziliśmy o co chodzi, naszym oczom ukazały się takie obrazki:

IMG_0552

IMG_0554

Thurdsay Evening Riding to nazwa lokalnych zawodów Dirt BMX, które odbywały się tuż obok. Nie była to jednak impreza jakiejś wysokiej rangi – ot zwykłe ściganie dla dzieciaków z okolicy. „Dzieciaków” to dobre słowo, bo najmłodsi uczestnicy ledwo dorastali nam do połowy uda.

IMG_0563

Squamishanie mają rowery we krwi. Na kolejne zawody umawiali się na poniedziałek. Normalnie miało być już w weekend, ale organizatorom akurat wypadło coś ważnego. Jakieś wesele czy coś.

IMG_0566

Pisałem już, że Squamish znam głównie z telewizji. Bardziej konkretnie, jako nastolatek oglądałem to miasteczko praktycznie co wieczór w magazynach o rowerach górskich. Squamish i pobliskie Whistler zajmowały tam ok. 90% czasu antenowego (takie są tutaj świetne warunki). Byłaby więc to wielka strata nie spróbować swoich sił na lokalnych trasach. Uszczupliliśmy więc trochę swój budżet i wynajeliśmy rowery na jeden dzień. Przy okazji „kupiliśmy” trochę chłopaków ze sklepu rowerowego historią o dzieciństwie spędzonym przed ekranem telewizora, podziwianiu na odległość lokalnych tras i słynnych riderów.

Jak było? Wystarczy powiedzieć, że ani trochę się nie zawiedliśmy. Ogrom tras do wyboru i stopień ich przygotowania po prostu zwala z nóg. Ciężko było oddawać rowery, bo chcieliśmy jeszcze i jeszcze.

IMG_0590

Niestety nie mamy zbyt wielu zdjęć z trasy. Po pierwsze, ciężko było uchwycić cokolwiek przy takich prędkościach w ciemnym lesie. Po drugie, byliśmy zbyt podekscytowani, żeby w takich warunkach bawić się aparatem. Woleliśmy bawić się rowerami.

A tak wyglądała jedna z tras, którymi mieliśmy okazję zjeżdżać (to nie my jedziemy):

Sooke Potholes

Zanim ruszymy wgłąb kontynentu, musimy załatwić jeszcze parę formalności. Nie wszystko dzieje się tak od razu, więc mamy trochę czasu na zwiedzanie okolicznych atrakcji. Poza kempingami, które uwielbiamy i plażami nad oceanem, mieliśmy okazję poznać jeszcze jedno fajne miejsce: Sooke Potholes.

Sooke Potholes to piękne baseny, wymyte w korycie rzeki przez płynącą wodę. W niektórych miejscach głębokość wody sięga 10 m i nawet wtedy widać dno, dzięki niesamowitej przejrzystości. Czysta woda i ładne krajobrazy to powody dla których w upalne dni przyjeżdżają tutaj tłumy plażowiczów – w końcu to tylko 40 km od aglomeracji Victorii.

Co tu dużo pisać – Pajpera, tak zadowolonego z pływania chyba dawno nikt nie widział:

Czytaj dalej Sooke Potholes

Canada Day

1 lipca to dzień Kanady, święto narodowe. Tego dnia we wszystkich miastach „od morza do morza” organizowane są pikniki, parady, pokazy fajerwerków, koncerty. Standardowe uprzejmości zastępuje wesołe „Happy Canada Day!”. Na kempingach zrobiło się biało-czerwono od wywieszonych na kamperach i przed namiotami flag. My wróciliśmy na ten dzień do Victorii, zobaczyć, jak się bawią w stolicy.

IMG_0322

Czytaj dalej Canada Day

No to jazda!

Do Kanady przyjechaliśmy z zamiarem kupna auta i marzeniem o road tripie. Wypożyczenie na okres dłuższy niż miesiąc się nie opłaca, a my planujemy zostać tu rok. Chcemy zwiedzić jak najwięcej, mieć możliwość zboczenia z głównych turystycznych szlaków. Poza tym, to Ameryka… każdy tu jeździ furą!

Tak się składa, że żadne z nas nie jest wielkim miłośnikiem ani znawcą motoryzacji. W dodatku, to miał być nasz pierwszy własny samochód, nie przywieźliśmy z Polski żadnych doświadczeń. Ale już przed wyjazdem przeglądaliśmy ogłoszenia w Internecie i poprosiliśmy o wskazówki tych, którzy znają się lepiej. Mając obawy, czy profesjonalni sprzedawcy z komisów nie będą nam mydlić oczu,  chcieliśmy kupić auto od osoby prywatnej. Jeden z samochodów był do obejrzenia tuż obok naszej miejscówki, wybraliśmy się spacerem na oględziny i jazdę próbną. Następnego dnia granatowy Volkswagen Passat był już nasz. Pewnie złamaliśmy przynajmniej kilka zasad kupowania używanego auta, ale czuliśmy, że musimy zaryzykować.

IMG_0194

Wykładamy kasę na stół, wypełniamy i podpisujemy formularz przeniesienia własności, udajemy się do ubezpieczyciela, by dopełnić formalności i odebrać tablice rejestracyjne. Przykręcamy je z ogromną przyjemnością!

Beautiful British Columbia
Beautiful British Columbia

IMG_0190

Parę godzin później byliśmy już za miastem. Posmutnieliśmy, gdy po 20 kilometrach zapaliła się pomarańczowa lampka Malfunction Indicator Lamp. Czy nasz zakup był pomyłką? Postudiowaliśmy Internet i instrukcję obsługi naszej fury i rano, prosto z kempingu, udaliśmy się do mechanika. Po badaniu auta, mechanik uspokoił nas. To jakaś pierdoła, nie musimy nic naprawiać, nic płacić. Mamy rozważać naprawę, jeśli lampka zapali się ponownie i maszyna do badania silników wyświetli ten sam kod błędu.

IMG_0205

IMG_0219

Przed naszym Passatem wiele wyzwań. Trzymajcie kciuki, by więcej nie robił nam żadnych numerów! Swoją drogą, chyba musimy nadać mu imię…